i O. Lutschga (Embleton, King, 1975; Klimaszewski, 1978). W latach 1919 - 1925 wykonano je pod lodowcami Hinter Grindelwald i Allalin. Wywiercono otwory w litej skale przed nasuwającym się lodowcem i zmierzono wielkość zeszlifowania skały po jego wycofaniu. Obniżenie powierzchni skały zmieniało się w zakresie 1 - 6 mm/rok, pomiędzy żyłami kwarcu a gnejsem.<br> W innym doświadczeniu umocowano pod dnem lodowców d'Argenti`ere (Alpy) i Breidhamerkur (Islandia) płyty bazaltu, marmuru i aluminium, korzystając z naturalnego, suchego odspojenia w pierwszym przypadku, a z tunelu w drugim (Boulton, 1974; Vivian, 1975). Wystające ponad otaczającą powierzchnię narożniki płyt były najbardziej zeszlifowane. Średnia abrazja płyt marmurowych