w życie skończyłaby się z pewnością rozczarowaniem. W dodatku, w odróżnieniu od haseł o rzekomych błogosławieństwach planowania, zawiłym schematom socjalizmu rynkowego całkowicie brak atrakcyjności politycznej. Trudno wyobrazić sobie entuzjazm wyborców - pomijając rewolucyjne tłumy - dla zalet biurokratycznego &lt;hi&gt;tâtonnement&lt;/&gt;. Pod tym względem, uproszczenia marksizmu-lenizmu miały zdecydowaną przewagę.<br>Wracając do braku realizmu: kwintesencją krytyki socjalizmu rynkowego jest argument, że bez własności prywatnej pożądane rezultaty procesów rynkowych - wydajność statyczna i dynamiczna - byłyby nieosiągalne. Słynne reguły Langego dla socjalistycznych menedżerów (minimalizować koszt średni i zrównywać koszt krańcowy do ceny) są zwykłym nieporozumieniem. Zakładają one bowiem możliwość nakazania czegoś co jest asymptotycznym wynikiem konkurencji firm prywatnych