ambiwalencji w traktowaniu spraw religii warto przypomnieć. Chociaż - moim zdaniem - nie jest on już "podejrzany". Spinoza chciał dosięgnąć Boga - &lt;q&gt;Pan Cogito opowiada o kuszeniu Spinozy&lt;/&gt; (rytuał wiersza) - i stało się, że dostąpił tego zaszczytu. Mógł otworzyć przed Nim swój filozoficzny umysł i duszę. Bóg słuchał go nieco roztargniony, pochwalił &lt;q&gt;geometryczną łacinę&lt;/&gt; i &lt;q&gt;symetrię wywodów&lt;/&gt;. Cóż mu jednak powiedział? Polecił troszczyć się o sprawy doczesne: o własne, drżące pokaleczone ręce, o wzrok, o dom, o dochody, o układy, o kobietę, która urodzi mu dziecko:<br>- &lt;q&gt;widzisz Baruch<br>Mówimy o Rzeczach Wielkich<br>- chcę być kochany<br>przez nieuczonych i gwałtownych<br>są to jedyni<br>którzy naprawdę