spacerowały niespiesznie wśród pracujących, co chwila uderzały dziobem w trawę i podnosząc wysoko głowy połykały zdobycz. A potem odlatywały, by nakarmić małe. Były to najczęściej dwie "własne" pary: jedna z gniazda na włoskim orzechu w sadzie, druga z wysokiego słupa po nie używanym gołębniku między oborą a drwalnią.<br>Dwie najdalsze łąki, dotykające już "gór" i &lt;name type="place"&gt;Pięciostawów&lt;/&gt;, oddawało się do koszenia chłopom. Były mokre, szczególnie jedna, gdzie często woda chlupała pod nogami, ale z piękną, dobrą trawą. W zależności od tego, czy rok był mokry, czy suchy układ brzmiał: "z drugiej" lub "z trzeciej" kopy. Znaczyło to, że dla dworu była albo