poczucie wyrządzonej komuś krzywdy nie do naprawienia towarzyszyło mi cały czas i uciekałem od niego w zakrapiane alkoholem imprezy. Alternatywą było znikanie na kilka dni w Krakowie, gdzie mieszkały moje ciotki - siostry mojej matki. Jeden z wujków, Otek, był mi szczególnie bliski - może z uwagi na swoją przeszłość. Z przypadkowej łapanki na ulicy trafił do Oświęcimia, gdzie udało mu się przeżyć i doczekać wyzwolenia obozu. Jego najbliższy przyjaciel w dniu, gdy przyszli Rosjanie, rzucił się jak zwierzę na jedzenie i po kilku puszkach tuszonki zmarł tego samego dnia na skręt kiszek. Otek wrócił do Krakowa chudy jak szczapa i jadał zupełnie