słaba wydajność czynników produkcji, niska innowacyjność, rosnąca nierównowaga makroekonomiczna i niezdolność systemu do dostosowania się do zmieniających się warunków - wszystkie te wady wydawały się niemożliwe do przezwyciężenia bez prywatyzacji. Diagnoza źródeł klęski centralnego planowania zdawała się jednoznaczna: przekonanie, że rynki nie mogą dobrze funkcjonować bez własności prywatnej zdominowało na początku lat dziewięćdziesiątych myślenie ekonomistów w Europie Środkowej i Wschodniej. <br>Przekonanie o znaczeniu własności prywatnej dla efektywnego gospodarowania kontrastowało z niezdolnością, zdawałoby się, teorii ekonomii dostarczenia jasnych argumentów na rzecz własności prywatnej. W głównym nurcie teorii ekonomii trudno było do niedawna znaleźć prace dające podstawy do uznania wyższości własności prywatnej nad własnością