w której utrzymanie pełnej niepodległości pomiędzy Moskwą a państwem jagiellońskim było niemożliwe, władze nowogrodzkie zdecydowały się w 1470 r. poddać Kazimierzowi Jagiellończykowi, zachowując autonomię i dominację prawosławia. Jagiellońska tolerancja i rosnąca w państwach Kazimierza rola przedstawicielstwa społecznego w decyzjach politycznych wydawała się Nowogrodzianom lepszą gwarancją przyszłości niż moskiewskie samowładztwo. Moskiewskie latopisy, potępiające zdrajców - bojarów, jednogłośnie stwierdzają, że decyzja ich cieszyła się poparciem czerni - pospólstwa nowogrodzkiego. Zryw ten nie na wiele się przydał. Pomoc litewska zawiodła i 14 lipca 1471 r. syn Wasyla II, Iwan III Srogi (1462-1505) rozgromił nad rzeką Szełonią nieudolnie dowodzone pospolite ruszenie nowogrodzkie. W 1477 r. obległ