się, czy żołnierzy z pourazowymi stanami oka i krótkowidzów nie należy w początkowym okresie szkolenia uczyć celowania z mniejszej odległości, na przykład 50 m. W miarę postępów w szkoleniu i zdobywaniu &lt;page nr=58&gt; niezbędnej praktyki odległość celowania można stopniowo zwiększać, aż do odległości zwykle stosowanej. Wydaje się, że w ten sposób można łatwiej doprowadzić do przystosowania ich narządu wzroku do widzenia jednoocznego.<br>Przyczyny niewykonywania strzelań z powodu wad wzroku nie są jednak zbyt liczne. W naszym wypadku stanowią one 24% ogólnej sumy nie wykonanych strzelań, przy czym zaledwie 10% stanowią poważniejsze niedomagania wzroku uniemożliwiające prawidłowe celowanie. Niedomagania te spowodowane zastały stanami pourazowymi oka