o wyroku dożywotniego więzienia. Podobno siedziała dwanaście lat, teraz świadectwa bliskich jej osób podają, że wskutek amnestii wyszła po siedmiu latach, czyli byłoby to w 1959. Doszły mnie echa o jej heroicznym zachowaniu się w więzieniu i jej moralnej pomocy dla współwięźniarek. Jej przyjaciele alarmowali, że wyszła chora i potrzebuje lekarstw. Zdaje się, że udało mi się jakieś leki wysłać. Zajmowała się byłymi więźniarkami i zatrudnieniu ich służyła założona przez nią spółdzielnia. Co czuła, co myślała w latach więzienia i później, nikt się nie dowie, ale znając ją, jestem przekonany o sile jej woli, nie do złamania przez żadne przeciwności. Umarła