wyżej powiedziano. A jeżeli iudex lub sculdahis lub saltarius ośmieli się bez królewskiego pozwolenia lub polecenia zwolnić więcej ludzi zobowiązanych do udziału w wyprawie wojennej, niech zapłaci swój własny wergeld do świętego pałacu"&lt;/&gt;, czyli do skarbu królewskiego.<br> Obraz społecznego rozwarstwienia longobardzkich wojowników jest tu wyrazisty, ale niepełny. Pierwszą grupę, znacznie lepiej sytuowaną niż minimi homines, stanowią jeźdźcy. Nie są to ludzie możni, mają tylko po jednym koniu, ale nie jest do pomyślenia, żeby walczyli pieszo. Kiedy dowódca - dux, gastald lub sculdahis - zabierze takiemu jeźdźcowi konia, nie może on walczyć w sposób odpowiadający jego pozycji w wojsku i w społeczeństwie, zostaje więc w