do jego równie oszalałych współpracowników, ale nawet do znacznie mniej oszalałego naczelnego inżyniera. Dotarłszy post factum nie zdołała wywołać już żadnej reakcji.<br>Półprzytomny z przepracowania zespół otarł pot z czoła i bez słowa wrócił do zaniedbanych zwykłych zajęć. I tu się zaczął nowy dramat. Przez trzy miesiące umowy z inwestorami leżały odłogiem, przerobu nie było, premii tym bardziej, a za to sypnęły się kary konwencyjne za niedotrzymanie terminów. Na szczęście nie były zbyt wysokie, bo, acz kierownik pracowni, zajęty artystycznymi wizjami, stracił przytomność umysłu i zainteresowanie dla przyziemnych tematów, to jednak czuwał naczelny inżynier, któremu co najmniej do połowy konkursu udało się