deszczu spadły ciężko, uderzając w suchą i sypką ziemię jak w poduchę puchową.<br>Powoli, na palcach, przeszła podwórze. Pies spał w budzie. Na gontach świronu łopotał już gęsty deszcz.<br>Z bijącym gwałtownie sercem otworzyła cicho drzwi. Jednym spojrzeniem ogarnęła całą kuchnię. Cicho i pusto. Wiatr napiera na rozdygotane szyby. Modlitewnik leży pośrodku stołu.<br>Pani Linsrumowa zbliża się niepewnie do drzwi pokoju. Widzi tam wielkie i połatane buty mężowskie, trzy źdźbła słomy na wiśniowej podłodze. Dziadzia ubrany, tak jak go zostawiła, siedzi na łóżku. Podparł wyschłą niczym wiór, a jednak ciężką głowę ciemnymi dłońmi, na których wiją się grube, nieforemne węzły żył