na jego prostej, naśladowczej w stosunku do życia ilustracyjności, lecz na swoistej fikcji literackiej, której artystyczna "prawdziwość" czy "prawdopodobieństwo" wynika z logicznej organizacji wewnętrznej dzieła. Natomiast w krytycznej skądinąd analizie Oziminy Berenta dał Ortwin świetny pokaz bardzo subtelnych dociekań dotyczących struktury form narracyjnych we współczesnej prozie epickiej. W studium o liryce znamienne było samo pojmowanie istoty tego gatunku, odrzucenie psychologistycznych teorii identyfikujących wypowiedź poetycką z bezpośrednią ekspresją stanu duchowego poety i zwrócenie uwagi na uogólniający, intersubiektywny charakter utworu lirycznego jako tekstu autonomicznego, istniejącego samoistnie, w zupełnym uniezależnieniu od sprawczego podmiotu. W całej, a zwłaszcza powojennej twórczości Ortwina dostrzegalny był wysiłek zmierzający