uderza smętny, nostalgiczny ton jego listów z lat 1798-1799, po powrocie do kraju. Pociechą był mu Wilanów. Potoccy dostali tę posiadłość od Elżbiety Lubomirskiej w ramach rodzinnych działów. Stał się dla niego azylem, radością, natchnieniem do działania. &#132;J'aime Wilanów parce-qu'il est beau" &#150; pisał w jednym z listów do syna.<br> Wokół niego i Wilanowa zaczęło się gromadzić rozproszone środowisko twórców i polityków, epigonów stronnictwa patriotycznego. W roku 1800 przyjęło ono wygodną i politycznie bezpieczną formułę towarzystwa naukowego: Towarzystwo Przyjaciół Nauk. W istocie było to zamierzenie wykraczające poza program zwykłych towarzystw uczonych. We wstępnych przemówieniach prezes Jan Albertrandi wskazywał