Floriana, chętnie inscenizowanych w Théâtre Italien, ale na gruncie polskim zbyt jednoznacznie wiązanych z wzorem włoskiej komedii dell'arte. Modyfikowała ostrożnie niektóre role i umacniała podstawy „la sensibilité", rezygnując przede wszystkim z właściwej arlekinadom kostiumowości głównego bohatera. W pracy nad tekstem obcym chciała kierować się wskazaniami ojca, aby nie tłumaczyć literalnie, nie „spisywać wokabularza", a z drugiej strony, aby nie „przeinaczać" dowolnie oryginału. W adaptacji tekstu widać dużą troskę autorki o dostosowanie języka polskiego do funkcji mowy uczuć i nie zawsze udaną próbę odnalezienia właściwych ekwiwalentów słownych i syntaktycznych. Z realizacji całości założeń translatorskich wyszła jednak Wirtemberska zwycięsko i