zaczynający się, <br>nie do zniesienia monolog.<br>- Nie na herbatę przyszłam, a jak Mahomet do góry, <br>skoro góra nie chciała. Powiedz matce...<br>- Powiem. Coś jeszcze?<br>- Znów mi przerywasz. Niech będzie... Nic. Wystarczy. <br>I nie odprowadzaj mnie. Nie potrzebuję. A temu swojemu <br>przyszywanemu dziadkowi przekaż ode mnie, żeby lepiej pilnował <br>domu. Ten łobuz znów się kręcił w okolicy. Plebanię <br>może okraść, nic mi po skarbach Doroty, ale Pażych <br>niech uważa. Wystarczy, że jednego kryminalistę w domu <br>trzyma.<br>Poszła.<br>Dominika krztusi się nagłymi łzami bezsilnej wściekłości. <br>Tego babce nie daruje! Jak mogła tak powiedzieć, skoro wie, <br>co znaczy Paweł dla dziadka Joachima. A... a