podczas ruchu lodowca. Wielkości topnienia zależą od prędkości pełznięcia lodowca i przy prędkościach rzędu 20 m/rok dopływ ciepła jest zbliżony do średniego geotermalnego, natomiast przy 100 m/rok efekt jest 5 razy większy (Paterson, 1981).<br>Wobec nieznacznej ablacji powierzchniowej, istotniejsza jest rola topnienia oddolnego w przypadku Antarktydy. Wielka miąższość lodu sprawia, że duże obszary stopy lądolodu znajdują się w punkcie topnienia pod ciśnieniem (por. rozdz. 5.3, rys. 5.11). Dopływ energii geotermalnej i ciepła tarcia sprawia, że tajanie denne jest ok. 5 razy większe od powierzchniowego, powodując roczną utratę ok. 50 km masy (w e.w.) (Dołguszyn, Osipowa, 1989