ją poglądy i upodobania. Mówiła ze smutkiem:<br><br>- Ojciec mój tkwi jeszcze w epoce pańszczyźnianej... Despotyzm jego jest nie do zniesienia... Gdyby nie dzieci, nie wytrzymałabym z nim ani chwili... Pokrzykuje na mnie, jak na folwarczną dziewkę... Pozuje na starego Bołkońskiego. Myśli, że to tamte czasy...<br><br>Gdy żaliła się na swój los, oczy jej zachodziły łzami. Nie mogła przeboleć rozstania z panną Aillot, której Brandelas nie cierpiał i którą odesłał do Francji.<br><br>- Jestem skazana na rozłąkę z mężem, z przyjaciółmi, z Wieroczką... A jednak... muszę wytrwać!<br><br>Mówiąc to poprawiała od niechcenia włosy, jak gdyby chciała zwrócić uwagę na siwe pasmo, ten oczywisty