postkomunistycznej, Sojuszu jako partii obrony życiorysów, przekształconej przez Millera w partię bezideowego aparatu, rozrywaną wewnętrznymi konfliktami. Dziś najwięksi krytycy SLD uważają, że głównym nieszczęściem tej formacji jest Miller, że jego odejście daje szansę na powrót do prawdziwego programu. Otóż głównym nieszczęściem jest ciągle sztuczność tego tworu bez tożsamości, posadowionego na lotnych piaskach zmiennych preferencji wyborczych i postawionego w konieczności rządzenia państwem w trudnym czasie. Ten czas czyśćca może się stać - zapewne dość nieoczekiwanie dla samego SLD - pomostem do zmienionej socjaldemokratycznej formacji. Pod warunkiem jednak, że efektem obecnych napięć nie będą proste zamiany: Józek za Leszka czy Jolka za Leszka, może jeszcze