się tak łatwo nie ginie jak w mieście.<br>Położyliśmy się do łóżek w ubraniach, nakładając ich tyle, ile się tylko dało. Mama obudziła mnie wcześnie, aż zdawało mi się, że dopiero co zdążyłem zamknąć oczy. Okna były pozasłaniane kocami i paliły się świece jak w szabes. Mama podniosła mnie z łóżka, ponieważ sam nie byłem w stanie wstać. Zakładała mi trzewiki i płakała. Ojciec krzątał się po mieszkaniu i wiązał małe, lekkie tobołki. Buciek owinięty w błękitną kołdrę spał. On również nie mógł uciekać. Miał pozostać na razie u ludzi, którzy mieli dużo dzieci. Miał dopiero półtora roku i każdy mógł