szukali ich dyrektorzy teatrów (poziom melodramatu i grozy stwarzał korzystniejsze możliwości dla wprowadzania ulubionych przez publiczność efektów scenicznych), a z kolei niektórzy autorzy dramatyczni, zniechęceni inscenizacyjnymi nowinkami zastrzegali nawet z góry - jak Byron, Vigny czy Musset - że piszą do czytania, nie dla sceny.<br>Był to początek tak pasjonującego do dziś ludzi pióra, teatru i publiczność sporu o miejsce słowa w spektaklu. Ujawnił się wtedy w pełni konflikt między interesami autora dzieła dramatycznego a dążeniami inscenizatora. Dla poetów okazał się przykrym zaskoczeniem. Mimo swych nowatorskich idei byli bowiem nadal przeświadczeni, że zadaniem teatru jest przede wszystkim możliwie wierne przekazanie tekstu literackiego i