Praktycznie każdy uczący w mojej szkole profesor widział mnie zapłakaną. Bardzo łatwo się załamywałam. Kiedy byłam bezradna, natychmiast płacz stawał się moim najlepszym przyjacielem. Przerażony nauczyciel próbował się dowiedzieć, o co mi chodzi. Nie umiałam wytłumaczyć, że to nie on jest przyczyną, lecz moje wnętrze. Nawet dzisiaj, kiedy jestem zasępiona, ludzie boją się do mnie podejść. Wydaje im się, że robią coś złego. Tymczasem to ja mam problem ze sobą. Wszystko przez perfekcjonizm. Chcę, aby to, co robię, było jak najlepsze. <br>W szkole jednak specjalnie Natalii na tym jeszcze nie zależało. Ojciec posłał ją i siostrę do szkoły muzycznej.<br>- Myślę, że