Kazio, o parę lat starszy od Krysi, towarzyszył nam we wszystkich wyprawach do krewnych i z nie słabnącym zainteresowaniem wysłuchiwał naszyeh opowiadań o Rosji. Szczególnie imponowała mu nasza znajomość języka rosyjskiego. Prowadził więc z Krysią takie mniej więcej rozmowy:<br><br>- Jak to po rosyjsku jest łuk7<br><br>- Łuk.<br><br>- A cebula?<br><br>- Tak samo łuk.<br><br>- Ciekawe! A jak po rosyjsku jest nos?<br><br>- Nos.<br><br>- A ucho?<br><br>- Ucho.<br><br>- Nieprawda.<br><br>- Jak mamę kocham!<br><br>- Ciekawe!<br><br>Potem zwracał się do mnie:<br><br>- A ty znasz rosyjski?<br><br>- Pewnie, że znam.<br><br>- Nieprawda.<br><br>- A właśnie, że znam!<br><br>- No to powiedz coś po rosyjsku.<br><br>Nie mogąc sobie nic innego na poczekaniu przypomnieć, wyrecytowałem słowa popularnej