są w stanie sprostać<br>oczekiwaniom. Ich niedofinansowanie przeszło w stan chroniczny, a senaty<br>odgrywają bardziej rolę "wąskiego gardła" niż sprawnego zarządcy. "Skąd my<br>to znamy?" - mógłby zapytać, czytając książkę Clarka, polski czytelnik.<br>Wydziały, centra, instytuty i katedry chcą zyskać większą autonomię, co<br>sprawia, że uczelnie przekształcają się w federacje coraz luźniej<br>związanych jednostek organizacyjnych. Rektorzy bardziej panują niż rządzą<br>ograniczani przez wszechmocną profesurę. Zmiany instytucjonalne - np.<br>powołanie nowego międzywydziałowego centrum - wzbudzają silny opór.<br>Fundusze służą konserwowaniu istniejącego status quo, a nie wspieraniu<br>zmian. Podczas gdy odczuwalna jest silna społeczna presja, by uniwersytety<br>zmieniły programy i przeprowadziły gruntowną reorganizację, one same<br>straciły