się <br>załamał pod ciężarem babki złości, co dopiero <br>człowiek.<br>- Krzyczała? - dziwi się Joachim Pażych. - Słowa <br>nie powiedziała. To ja byłem niedobry, Dominiko. Ja <br>"krzyczałem". Nie zauważyłaś, że płakała? <br>Tak - kiwa głową - tak bywa, Dominiko. <br>Wbrew sobie.<br>- A pojutrze... - mówi spokojnie po chwili. - Siadaj <br>i słuchaj. Adam... - dziadek znów przerywa. - Tak <br>ma na imię. Nie wiem, czemu myślałem, że inaczej, <br>może Piotr... Musimy mu pomóc, Dominiko - patrzy badawczo <br>w szeroko otwarte, bardzo teraz świetliste oczy.<br>- Ma kłopoty - zasępił się dziadek. - No... <br>złe dni jak my. Pinokio uciekł - rzuca niezrozumiałą <br>tak od razu wiadomość.<br>- Jak to... Pinokio? - właśnie nic nie rozumie <br>Dominika.<br>- A mówię niewyraźnie