słusznie. Tego wymaga teatr Racine'a.<br>Ale to dopiero początek. Postacie tragedii są na scenie. Martwe, nieruchome. Wiersz daje im życie. W wierszu wszystko, w burzy słów, w wierszu, który jak taśma filmowa zaczyna sunąć równo, nieprzerwanie, w wierszu, który jest całym przebiegiem tragedii, całym teatrem.<br>Polski aktor, tak jak nie ma szkoły klasycznego, hieratycznego gestu, tak nie ma także szkoły klasycznego wiersza. Nasi aktorzy znają wiersz shakespeare'owski, wiersz romantyczny oraz wiersz komediowy - wiersz Moliére'a i Fredry. Umieją mówić wiersz, który zostawia im "luzy" interpretacyjne, wiersz, który łatwo da się zamienić w prozę, który łatwo poddaje się możliwościom realizmu, czy raczej naturalizmu