2.3) stanowi tzw. układ normalny. Ponieważ funkcje &lt;gap&gt; tworzą bazę przestrzeni &lt;gap&gt;, więc układ (2.3) ma wyznacznik różny od zera i rozwiązanie tego układu daje minimum sumy (2.1). Rozwiązanie układu (2.2) w zapisie macierzowym ma postać: <br>&lt;gap&gt;<br>gdzie: <br>&lt;gap&gt; - wektor poszukiwanych współczynników, <br>&lt;gap&gt; - wektor wartości przybliżanej funkcji w punktach &lt;gap&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>Wartości elementów macierzy D są wartościami funkcji bazowych &lt;gap&gt; w punktach &lt;gap&gt; Zauważmy też, że jako ciąg funkcji bazowych można przyjąć dowolny ciąg funkcji, określonych w przestrzeni &lt;gap&gt;. <br>Ten fakt zostanie wykorzystany do budowy funkcji aproksymującej, która będzie też mogła być zastosowana do przewidywania wartości funkcji &lt;gap&gt; poza przedziałem określonym przez &lt;gap&gt;. Przy wyborze funkcji bazowych przyjęto następujące