posilał, Powhatan i starszyzna plemienia radzili nad losem jeńca. Czy potraktować go jak wroga i zabić, czy jak gościa - nieproszonego wprawdzie - i uwolnić. Zapadł werdykt: Zabić! Dwaj młodzi wojownicy przynieśli wielki kamień, następnie zmuszono Smitha, by ukląkł i złożył na nim głowę. Wyznaczony wykonawca wyroku wzniósł już w górę ciężką maczugę, gdy nagle z grupy kobiet wypadła młodziutka, zaledwie trzynastoletnia dziewczyna w sukni z miękkiej skóry jelenia i położyła swą głowę na głowie skazańca. Była to Pocahontas, córka Powhatana. Wykorzystała przerwę w egzekucji, aby ubłagać ojca o darowanie życia jeńcowi. Zwyczajem Indian kobieta mogła schwytanego wroga zachować dla siebie. Po natarczywych