jesteśmy przez same zaległości. W końcu nie widać nas spoza naszych niespełnień... Patrzę na Matkę Teresę. Dwie twarze: Sprzed dziesięciu lat i sprzed sześćdziesięciu. Albanka. Surowe, groźnie patrzące oczy, władczo zaciśnięte usta... Pokazuję tę twarz Violetcie... Najpierw nie chce patrzeć, nie chce słuchać, bo chce mi pokazać coś innego w magazynie geograficznym. Wreszcie patrzy, ale trochę nadąsana, krnąbrna... Dlaczego jestem stale gdzieś indziej niż ona? W takich chwilach gotowa cała osunąć się w dziecko. Nie ma jej, nic nie widać spoza dwunastoletniej dziewczynki. Wreszcie podejmuje temat: Ta pozorna surowość i oschłość - jest w niej to samo, co widzi u Flory. A