dostrzegamy w przekształceniu roli związanych z nią przedmiotów, tekstów, pieśni. Wyparowywały z nich dawne intencje, zostawała forma, traktowana zabawowo. Zaklinania pozostały w folklorze dziecięcym, w mętowaniu, wyliczankach. Święto Kupały zamieniło się w zwyczaj puszczania wianków, kultowe wypieki z ciast stały się tylko miłymi akcesoriami wesela. Pozostałości dawnych wierzeń, związanych z magią urodzaju, powodzeniem w hodowli, występują także w atrybutach świąt, spotykanych w dekoracji izby. Święta były bowiem w dorocznym kalendarzu życia okresem szczególnym, w którym następowała kondensacja uczuć religijnych. Święta potęgowały świadomość zbiorowego losu, dawały poczucie, że się jest cząstką społeczności, parafii. Wspólna modlitwa, litania, łączyły ludzi. Każde święto wymagało przygotowania