Maseniusza. Z tego właśnie dzieła pochodzi opis większości, bo aż 16 minerałów (amianthus czyli asbestus, &lt;gap&gt;.), a nadto całe zakończenie rozdziału, będące niomal tłumaczeniem tekstu.<br> Pisząc o pozostałych minerałach (np. o bursztynie i magnetycie) korzystał także Chmielowski z dzieła Maseniusza, choć tylko trzykrotnie powołał się na tego autora (przy opisie bursztynu, magnetytu i synodites). Przepisując te dane Chmielowski wymieniał również autorów, na których powoływał się Maseniusz, opuszczając wszakże dokładniejsze dane bibliograficzne (księga, rozdział), jakie zwykle podawał ten ostatni. Przeważająca więc część autorów, wymienionych przy opisie kamieni szlachetnych i ozdobnych w tomie III &lt;hi rend="italic"&gt;Nowych Aten&lt;/hi&gt; pochodzi z dzieła Maseniusza: dotyczy to również Pliniusza