może!<br>by ta głaskały po sercu, po ambicie te pańskie dobrotliwe zagadnięcia a napomknienia; Derkacz zwykł był odpowiadać na nie krótko i bez pośpiechu jakimś głosem niepięknym, pomrukliwym i chropawym, zgoła nie zachęcającym do rozmowy. Taki już był zresztą, z rodu małomównych ludzi, i z czasem, wraz ze sławą wszechstronnego majstra, posiadł także opinię dziwacznego, ponurego mruka.<br>Wśród chłopów cieszył się poważaniem i podziwem, choć na ogół mało z kim obcował. Żył jak odludek i ani myślał się żenić, mimo iż swatano go kilkakrotnie... Jednakże nie odmawiał nigdy pomocy czy porady, gdy ten i ów z sąsiadów zwracał się o jedną