kapitanie Kolumba i Vasco da Gamę w jednej osobie, a schodząc ze statku oświadczył publicznie, że go nigdy, ale to nigdy nie zapomni. Obaj rozstanie zaprawili łzami.<br> Kapitan na dźwięk wymówionego przez damę nazwiska omalże nie pochwycił jej w swe ramiona.<br> - Wygląda pani hrabina na jego siostrę, chociaż jest pani mało do niego podobna, ale trudno mi uwierzyć, że jest pani jego matką. - Tu kapitan rozpoczął na swój sposób "balladę" o cudownym młodzieńcu, tak mu bliskim, że chwilami można było kapitanowi przypisać ukryte, ale bardzo dumne ojcostwo. (s. 105)<br> Bogactwo przymiotników w języku francuskim pozwoliło kapitanowi odmalować portret młodzieńca w tak