sprostał..." Rozpoczął zbyt kolosalną jak na swoje warunki (swoje możliwości) budowlę i teraz mu się zawalił strop. Teraz stoi bezradnie, znów jak maleńkie dziecko, i patrzy na katastrofę. Nie jest w stanie utrzymać jednej, nawet najlżejszej cegły. Napisać jednego zdania, które by zawierało wolną od szerzącej się anarchii bezsensu (banału, małości) myśl. Nie przyjdzie<br> &lt;page nr=59&gt;<br> nawet w pewnej mierze zbawienne: "Dlaczego to ja mam być tym powołanym... błogosławionym... napiętnowanym... skazanym... I oto stacza się od razu w ostatni etap, ostatni przejaw losu nienarodzonego proroka. Kryzys, depresja, neurastenia. Seine Körperschale konnte nicht seine Geistesglut aushalten. Zaprojektował się ponad swe możliwości. Tragedia tysięcy młodych