Wężykowi z Poradzewa i panom Sapalskim ze Skęczna. Jakoby właśnie na tych szanownych twarzach obywatelskich rzecz swą odnalazł i oto ozwał się słowem donośnym, rozległym, z szerokiej piersi powziętym:<br>- Najmilsi w Chrystusie! Ileż pocieszenia, ileż słodkiej dla chrześcijańskich serc otuchy w dzisiejszej ewangelii świętej!... Ile posilnej radości dla pokornych i maluczkich!... Gdzież jest człowiek, którego nie wzruszyłaby do głębi mądrość i dobroć Pana naszego, Jezusa, kiedy słyszymy, jak to on napominał a karcił tych, co zadufani w sobie i pyszni do miejsc najpierwszych się pchali przy godowym stole, zasię pocieszał i błogosławił lichych i skromnych, w pospólstwie uniżonych, cierpliwie w przedsionku