muszli z obu końców dla zapewnienia stałego przepływu wody.<br>Konstrukcja muszli pierwotnych małżów była daleko bardziej wyrafinowana od współwystępujących rostrokonchów. Mające elastyczne więzadło muszle zamykały się ściśle, co oznacza, że w okresie zmącenia wody były w stanie odizolować się od środowiska, przechodząc z oddychania tlenowego na glikolizę. Choć rzadkie drobne małże znane są już od początku kambru, do późnego ordowiku nie miały istotnego &lt;page nr=165&gt; znaczenia w biocenozach grząskiego dna ani w homogenizowaniu osadu. Dopiero wtedy wyodrębniły się ich główne pnie ewolucyjne (ryc. 7.6), a wśród nich formy potrafiące wykorzystać najbardziej niekorzystną stronę życia w błocie - wydobywający się zeń siarkowodór. Przetrwały do