Dywizji Spadochronowej spojrzał na zegarek: była godz. 22.00, 5 czerwca 1944 r. Nad Anglią niebo było jeszcze jasne, ale nad kanałem zapadała już ciemność. W samolocie nikt nie próbował przekrzykiwać hałasu silników. Żołnierze siedzieli zatopieni w myślach. Tylko czasami ktoś wstawał, by przecisnąć się do maleńkiej toalety, skąd wracał mamrocząc przekleństwa pod adresem projektantów maszyny. W końcu w ruch poszło wiadro. Wyobraźcie sobie - pisze generał we wspomnieniach - spadochroniarza obładowanego sprzętem, który załatwia się na oczach kolegów.<br><br>Widok z okienka samolotu był niemal idylliczny. W świetle księżyca nawet z wysokości paruset metrów można było dojrzeć uśpione gospodarstwa rolne, żywopłoty, strumienie. Gdyby