przez telefon nie wierzę i podniosłam słuchawkę.<br>- Dwadzieścia cztery osiemnaście - powiedział pułkownik zirytowanym głosem. - Rany boskie, co pani wyprawia?<br>- Dziękuję panu za opiekę - odparłam zjadliwie. - Normalny człowiek już by pewno nie żył. Więcej się narwać nie dam. <br>- Nic nie rozumiem, o czym pani mówi?! Niechże pani przestanie z tą swoją manią prześladowczą! Niech pani zaraz do mnie przyjeżdża, tu jest facet z Interpolu.<br>- Kto, znów ten łysy knur?<br>Pułkownik jakby się zawahał.<br>- No, jeśli pani koniecznie chce go tak nazywać... Miała pani być o siódmej. Czekamy na panią od godziny!<br>- W Palmirach też pan na mnie czekał? - spytałam złowieszczo.<br>- W jakich Palmirach