zajmuje swoje stare żelazne łóżko koło pieca. Drzemiąc, paląc <orig>populasa</>, słuchając rozmów i odgłosów telewizora zza ściany, w końcu śpiąc dotrwa do rana. Gdy czarne okna <orig>pogranatowieją</>, gdy światło świtu wydobędzie ich przejrzystość i brud, mężczyźni wstaną, budząc jeden drugiego, mrucząc przekleństwa, które wypowiadali ich ojcowie. Zimne jedzenie, a potem marsz jak zwykle w góry, pomiędzy ostatnie tumany nocy zaplątane w zakamarkach lasu. Żeby wspiąć się na wyrąb, trzeba osunąć się w głęboki jar, a potem pół godziny w górę ścieżką wydeptaną w grząskim, mokrym śniegu, najpierw wśród sośniny, potem przez jodłowy bór, a raczej las pałub, wypróchniałych kolosów, bo resztę