wizerunki o rozwiniętym programie ikonograficznym, ciekawie interpretujące temat. Szczególnie piękne powstały w nieokreślonym bliżej klasztorze karmelickim na pograniczu Żmudzi i Prus Wschodnich. Zachwyciły artystów i miłośników sztuki, którzy w przededniu I wojny światowej "odkryli" ludowy drzeworyt. Okazał się dla nich podobnym źródłem fascynacji i artystycznej podniety, jak rzeźby murzyńskie i maski maoryskie dla paryskiej awangardy początku XX w. Świadectwem tego są drzeworyty Władysława Skoczylasa, Zbigniewa i Andrzeja Pronaszkow, Edmunda Bartłomiejczyka, Jana Bukowskiego, obrazy Władysława Wasowicza, Tytusa Czyżewskiego czy Zygmunta Waliszewskiego. <br>Drzeworyty z pogranicza Żmudzi i z Płazowa zebrał i opublikował w 1921 r. Zygmunt Łazarski, zamieszczając ich odbitki faksymilowe wykonane z