ani kurtek puchowych. Być może to właśnie tak bardzo się na nich zemściło. Nad ranem Magda załamała się. Co kilka minut pytała o godzinę, skarżyła się na zimno, majaczyła. Opiekowali się nią, jak mogli, ale mogli niewiele. Sami nie bardzo umieli walczyć z chłodem i głodem. Okrywali koleżankę najcieplejszymi ciuchami, masowali jej nogi, podtrzymywali na duchu. Tak dotrwali do 6.00 rano, a na tę godzinę wyznaczyli czas alarmowy. Pocieszali się więc, że w tej chwili koledzy z bazy już podchodzą w ich stronę.<br>Z dziewczyną było coraz gorzej. Krzyczała, że nie chce umierać. Kubek gorącej herbaty, ciepły śpiwór, łatwo przyswajalne