jest w każdej smudze cienia. Jeździł długim jak korytarz samochodem, był zabijany przez ludzi lepkich i przezroczystych, rozmawiał z królem, później go nawiedzali zmarli, nieznajome mary błąkające się w zaświatach, umierał z pragnienia, a potem wtłaczano mu w gardło pożywienie, którego nie chciał, czegoś ogromnie żałował, wstydził się czyichś oczu, męczył się, żeby coś powiedzieć, co było oczywiste i konieczne; zakopywano go żywcem do grobu. Przez cały czas wiedział, że ma w głębi siebie ukrytą jakąś myśl, że spełni wkrótce czyn nieokreślony, że dokona tego, po co szedł tak długo i w takich męczarniach. I nagle stwierdził, że już nie pamięta