już nie będę. Naprawdę. I po co to było mówić?<br>- Tatuś musi o wszystkim wiedzieć.<br>- Słuchaj, dziecko - rzekł Gordon - a może ty masz zamiłowanie do muzyki? Chodź, zagraj mi coś.<br>- Ja tylko tak sobie brzdąkam.<br>Gordona zdumiała muzykalność dziewczynki. Zapamiętała i zanuciła mu "Pieśń Solvejgi", a potem jedną ręką wygrała melodię na fortepianie.<br>Nazajutrz Gordon zaprosił na kolację znajomego pianistę.<br>I tak się zaczęło.<br>Dzięki stosunkom, jeszcze w połowie roku, Gordon zdołał przenieść Ewę do szkoły muzycznej. Tam ujawniły się szybko jej niepospolite zdolności.<br>Fortepian, który dotąd stał bezużytecznie, ożywił się i rozbrzmiewał pod palcami Ewy dźwiękami gam, pasaży i fug