kontroli nad Kongresem, nawet wówczas, kiedy republikanie mieli większość. W 1910 r. republikanie utracili tę większość, co jeszcze bardziej go osłabiło. Coraz trudniej było mu uzyskać poparcie ze strony Kongresu dla swej konserwatywnej polityki wewnętrznej.<br>Również polityka zagraniczna Tafta różniła się nieco od polityki Roosevelta, raczej w stylu niż w meritum. W dziedzinie polityki zagranicznej starał się współdziałać z Kongresem częściej niż zwykł to czynić Roosevelt. Zewnętrznie był mniej wojowniczy od Roosevelta. Częściej sięgał do instrumentów prawnych w obronie interesów amerykańskich, a także do środków finansowych (dyplomacja dolara).<br>Okres prezydentury Tafta nazywany jest często okresem dyplomacji dolarowej. Jak stwierdza historyk amerykański