z materii życiowej. Jest to spektakl o świecie, którego czas jest spowolniały, rozrzedzony, staje się pułapką groźnego - w końcu eksplodującego bezruchu. Rozrzedzenie czasu i tempa zdarzeń. Nuda i napięcie pustki niewypełnionej, które nie przypominają jednak powolnego tempa dramatów Czechowa. Nie ma to - w Kalkwerk - nic wspólnego z nastrojem, buduje sensy metafizyczne, grozę metafizycznej pustki i świata - powoli - rozpadającego się, rozpadającego się z braku spajających wiązadeł. Jak długo trwają zwykłe, codzienne czynności - gdy wyzute są z miłości, czułości, troski?<br>Powtarzalność, pustka; czas nie ma celu i przyczyny, a marzenie o dziele - nigdy nie zrealizowane - to znak degradacji, bezruchu, zaprzeczenia twórczości. Bezużyteczne wydłużenie