się, oczywiście, iż zachodzi jeden i tylko jeden z nich). Gdyby decydent wiedział, iż zachodzi - powiedzmy - stan rzeczy s. , to problem U stałby się dla niego banalny - przynajmniej teoretycznie, tzn. abstrahując od trudności obliczeniowych (te ostatnie mogą być wielkie w przypadku, gdy liczba elementów zbioru A jest odpowiednio duża). Jest mianowicie oczywiste, iż decydent powinien wówczas podjąć to działanie, powiedzmy a5 , które maksymalizuje użyteczności w k-tej kolumnie macierzy U : (1)u5. Ł u,. dla wszelkich i , tj. dla i = 1, -, m. Zalecenie powyższe jest prostą konsekwencją faktu, iż decydentowi chodzi o osiągnięcie najwyżej przezeń ocenianego skutku.<br> Z punktu widzenia takiego