nie mogłem ani spać, ani jeść, choć Melania szczególnie mi dogadzała. Po prostu dygotałem ze strachu jak za dawnych, dobrych czasów. Wyznaczonego dnia doktor Jagódko nie mógł mnie przyjąć, bo go gdzieś wezwano w ważnej sprawie. Moja udręka przedłużyła się o dalszy tydzień. Gdy wreszcie doń zapukałem na jeszcze bardziej miękkich nogach, mianowano go już dyrektorem Instytutu i docentem marcowym. Siedział teraz w fotelu Tubalnego groźny jak Jowisz Samowładny, ale i łaskawy dzięki świadomości swojej potęgi. Jego oczy, dotąd niebieskie jak chabry z mazowieckich pól, nabrały nagle błysku stali. Byłem przy nim pyłem.<br>- Niech pan siada, kolego - powiedział z półuśmiechem. - Przeczytałem