wdowę po generale, straconym w czasach rewolucyjnego terroru. Mijały lata, Napoleon umacniał władzę najpierw jako Pierwszy Konsul, potem jako cesarz Francuzów, ale wciąż pozostawał bezpotomny. Zaczynał wierzyć, że natura pozbawiła go biologicznych możliwości przedłużenia rodu. W tymże przekonaniu umacniała go małżonka, która w poprzednim związku urodziła dwoje dzieci i regularnie miesiączkowała. Te informacje przeniknęły do salonowego światka Paryża, stały się pożywką dla plotkarzy i paszkwilantów, zarzucających Napoleonowi nie tylko bezpłodność, ale wręcz impotencję. Sugerowano, że ta niemoc ma związek z wyprawą do Egiptu, gdzie, jak donosili francuscy lekarze, zarażenia chorobami wenerycznymi były powszechne. Otoczenie Napoleona uznawało zarzut impotencji za wierutną bzdurę