na ręce i pobiegł z powrotem na plebanię, ale szybko się zmęczył, więc zostawił mnie na ścieżce i dalej potruchtał już sam, do telefonu, wezwać pomoc, a ja wróciłam i znowu kucnęłam w bruździe, tam gdzie przedtem, i czekałam w tej obłędnej ciszy.<br>Zaraz potem przyjechało pogotowie. Warszawa kombi z migającym niebieskim kogutem mozolnie &lt;page nr=88&gt; pięła się ścieżka od głównej drogi, podskakiwała na wertepach i grzęzła w koleinach, ale w końcu dojechała. Zabrali Pawlika, a ksiądz zabrał mnie i zaprowadził do gospodarzy, u których mieszkałam. Po drodze tłumaczył mi długo, co się stało, mówił, jak to jest, kiedy człowiek umiera, i co