oczy, ale i że płucom zabrakło oddechu, i serce zatłukło się bezsilnie: tak ostry był ten klimat. Obejrzała się za Władysiem - czy ją będzie ratował. Ale Władysia już przy niej nie było, szedł ku matce. Róża czekała bez słowa. Ukląkł przy niej, położył głowę na jej kolanach. Jeszcze przez chwilę milczeli; wreszcie Władyś porwał się z klęczek, mówiąc: <br>- Mamo, to Jadwiga... <br>Wtedy Róża wstała, przeszła wyprostowana mimo Jadwigi, otworzyła kufer, wyjęła stamtąd małą tackę srebrną i podała na niej Jadwidze okrągły chlebek oraz wyzłoconą solniczkę. &lt;page nr=69&gt; - - Witam - rzekła. <br>Jadwiga schyliła się do ręki teściowej, natrafiła na próżnię, byłaby może krzyknęła ze zdziwienia